នោះគឺទម្រង់របស់យុទ្ធជនពិការគាងញ៉ូ នៅភូមិស្មោញ ឃុំឡុងឌឹក ទីក្រុងត្រាវិញបានអនុវត្តសម្រេចជោគជ័យជិត ១០ ឆ្នាំកន្លង ផ្តល់ប្រភពចំណូលប្រចាំឆ្នាំជាង ១០០ លានដុង។

ឃុំដូងចូវ ស្រុកយ្វៀងហាយ ជាឃុំមួយក្នុងបណ្ដាឃុំដែលមានជនរួមជាតិខ្មែររស់នៅច្រើនដោយមានអត្រាជនរួមជាតិខ្មែរ ៧៥%នៃចំនួនប្រជាជនទូទាំងឃុំ។ រយៈពេលកន្លង ឃុំផ្សព្វផ្សាយគោលការណ៍ គោលនយោបាយ ដំណោះស្រាយ កម្មវិធីសកម្មភាពជាច្រើនដើម្បីអនុវត្តព្រមគ្នា និងមានប្រសិទ្ធភាពគោលនយោបាយវិនិយោគអភិវឌ្ឍន៍គ្រប់វិស័យតំបន់ជនរួមជាតិខ្មែរ ជួយឱ្យការងារបន្ថយភាពក្រីក្រសម្រេចបានលទ្ធផលជាក់ស្ដែង។

ផុងភូជាឃុំដែលមានជនរួមជាតិខ្មែររស់នៅច្រើនកុះកររបស់ស្រុកកូវកែ ឃុំស្ថិតនៅចម្ងាយពីមជ្ឈមណ្ឌលស្រុកប្រមាណ ០៧ គីឡូម៉ែត្រ ឃុំមាន ០៦ ភូមិ ជាមួយផ្ទៃដីធម្មជាតិជាង ២.៧៨០ ហិកតា ក្នុងនោះដីកសិកម្ម ២.៣៧៧ ហិកតា ទូទាំងឃុំមានគ្រួសារប្រជាជន ២.៩៦៦ គ្រួ ចំនួនមនុស្សរាយ ១១.៦២៤ នាក់ (ក្នុងនោះ ជនរួមជាតិខ្មែរស្រូបយកអត្រា ៧១,៦៤%)។ ជីវភាពសេដ្ឋកិច្ចរបស់មាមីងក្នុងឃុំសំខាន់គឺប្រកបរបរចិញ្ចឹមសត្វ ដាំដំណាំ និងចិញ្ចឹមជលផល។

កូវកែជាមូលដ្ឋានមួយក្នុងបណ្តាមូលដ្ឋានមានចលនាដាំដើមត្របែកច្រើនប្រភេទរីកចម្រើនចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០១៥-២០១៦ ។ ក្នុងអំឡុងពេល ១០ រីកចម្រើន ពីឆ្នាំ ២០២១ មកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ មានត្របែករាប់សិបហិកតាមានជំងឺហើយងាប់ព្រមៗគ្នា បណ្ដាលឲ្យខាតដើមទុនរបស់អ្នកចម្ការយ៉ាងច្រើន។

ដោយអាស្រ័យមានចរិតឧស្សាហ៍ ស៊ូទ្រាំនឹងការលំបាក មានភាពរវៀសរវៃក្នុងការអនុវត្តន៍ទម្រង់ផលិតចម្រុះ ផ្ដើមពីគ្រួសារក្រីក្រ គ្រួសារបងស្រី ថាច់ធីធ្វី នៅភូមិចុង-ង ឃុំហ៊ីវទឺ ស្រុកទីវកឹងមិនត្រឹមតែឆ្លងផុតភាពក្រីក្រឡើយ នៅទាំងក្លាយជាគ្រួសារធូរធា មានបានរបស់ភូមិទៀតផង។

ទីប្រជុំជនទីវកឹង ជាមជ្ឈមណ្ឌលសេដ្ឋកិច្ច នយោបាយ វប្បធម៌ និងសង្គមរបស់ស្រុកទីវកឹង។ ទីប្រជុំជនទីវកឹងមានគ្រួសារជនជាតិខ្មែរ ២២,៥% ភាគច្រើននៅអនុសង្កាត់ទី ២ ទី ៥។

ទម្រង់ ចិញ្ចឹមគោបន្ធាត់គ្មាននៅជាទម្រង់ថ្មីរបស់មូលដ្ឋានទៀតឡើយ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ទម្រង់នេះនៅតែជាវិធីចិញ្ចឹម នាំមកនូវប្រសិទ្ធភាពសេដ្ឋកិច្ចខ្ពស់ កាត់បន្ថយការចំណាយវិនិយោគ ប្រើប្រាស់អនុផលដែលមានស្រាប់ និងម្ចាស់ការយ៉ាងសកម្មក្នុងការបង្ការ ទប់ស្កាត់អាសន្នរោគ។ ទម្រង់នេះកំពុងបានអភិវឌ្ឍន៍យ៉ាងខ្លាំង នៅភូមិចុង-ង ឃុំហ៊ីវទឺ ស្រុកទីវកឹង និងរួមចំណែកក្នុងការលុបបំបាត់ភាពក្រីក្រនៅមូលដ្ឋាន។

អាស្រ័យផ្លាស់ប្ដូរពូជដំណាំសមស្របរួមជាមួយនឹងបណ្ដាទម្រង់ដាំដំណាំឆ្លាស់រដូវមានប្រសិទ្ធភាព មានគ្រួសារកសិករខ្មែរជាច្រើននៅភូមិញ៉ែទឺ (បេ) ឃុំហាមយ៉ាង ស្រុក ថ្កូវទទួលបានប្រាក់ចំណូលពី ៥៥ - ៦០ លានដុងក្នុងមួយរដូវ (០១ ហិកតា)។ មា មីងកសិករក្នុងភូមិនេះកំពុងបើកទូលាយផ្ទៃដីដាំដំណាំបន្ថែម សំដៅបង្កើតចេញផលិតផលមានគុណភាពច្រើនបម្រើទីផ្សារក្នុងនិងក្រៅខេត្ត។

បច្ចុប្បន្ននេះ ទូទាំងខេត្តមានភូមិរបរ ១៣ កន្លែង រួមជាមួយមូលដ្ឋាន ១៥.៩០០ កន្លែងចូលរួមធ្វើសកម្មភាពរបរជនបទ។ ក្នុងនោះ មានភូមិរបរប្រមាណ ៤៥% មានផលិតផល OCOP ។ ឆ្លងតាមរយៈនោះ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ដោះស្រាយការងារធ្វើជូនពលករប្រមាណ ៣៦.៥០០ នាក់ បង្កើតតម្លៃបរិមាណផល ៣.៣០០ ពាន់លានដុង។

បច្ចុប្បន្ន សមាគមកសិករឃុំឡុងស៊ើង ស្រុកកូវង៉ាង មានសមាជិកចំនួន ១.៨៩៩ រូប ក្នុងនោះ សមាជិកជាជនជាតិខ្មែរជាង ៦២%។ កន្លងហើយ សមាគមពង្រឹងសកម្មភាព ទាក់ទាញ សមាជិក កសិករជាច្រើនចូលរួមជ្រោមជ្រែង កសាងទម្រង់ពង្រីកសេដ្ឋកិច្ច ធ្វើមានយ៉ាងស័ក្ដិសមជូនសមាជិក។

តាមរបាយការណ៍ពីការិយាល័យកសិកម្ម និងអភិវឌ្ឍន៍ជនបទ ស្រុកទីវកឹង៖ ក្នុងរដូវស្រូវដើមឆ្នាំ ២០២៣ ទូទាំងស្រុកចុះពូជបានចំនួន ១០.៤០៧ ហិកតា។ ឃុំដែលមានផ្ទៃផលិតស្រូវច្រើនបំផុតក្នុងរដូវនេះគឺឃុំ តឹបង៉ាយ ដោយមានផ្ទៃដីចំនួន ២.០០០ ហិកតា ឈរលំដាប់ទីពីរ គឺឃុំហ៊ីវតឺ។ គិតមកទល់ពេលនេះ ប្រជាកសិករបានឈានដល់ដំណាក់កាលប្រមូលផល មានមូលដ្ឋានខ្លះប្រមូលផលសម្រេច ៨០%នៃផ្ទៃដីដែលបានចុះពូជ។

អនុវត្តគម្រោងប្លង់បង្វែររចនាសម្ព័ន្ធផលិតកសិកម្ម និងអនុវត្តបណ្តាវិទ្យសាស្ត្រ-បច្ចេកទេសជឿនលឿនទៅក្នុងការធ្វើប្រពលវប្បកម្ម ដោយឆ្លងតាមការឧបត្ថម្ភពីបណ្តាគោលនយោបាយរបស់ខេត្តជះឥទ្ធិពលយ៉ាងសកម្មដល់ការបង្កើនតម្លៃផលិតនៅលើភូមិសាស្ត្រស្រុកកូវកែ។ ពិសេសគឺ សេដ្ឋកិច្ចចម្ការក្នុងមួយហិកតាសម្រេចបានពី ២៥០-៣០០ លានដុង បើប្រៀបធៀបជាមួយនឹងពេលមុនមិនទាន់បានបង្វែរ។ អ្នកចម្ការនៅទាំងប្រិតសំចៃបានបណ្តាខ្ទង់ចំណាយឱ្យកម្លាំងពលកម្ម សម្របសម្រួលជាមួយនឹងអាកាសធាតុប្រែប្រួល។ល។

ដើម្បីប្រិតសំចៃអគ្គិសនី នៅតាមដងផ្លូវភ្លឺប្រឡាយបេតុងអណ្តែតភូមិស្វាយមីង(ឃុំភូកឹង ស្រុកទីវកឹង)បានផ្តុំដាក់ប្រព័ន្ធអគ្គិសនី ថាមពលពន្លឺព្រះអាទិត្យ។ ក្រៅពីនោះ ប្រព័ន្ធបំភ្លឺដោយបន្ទះអគ្គិសនីថាមពលពន្លឺព្រះអាទិត្យនៅទាំងបានប្រើប្រាស់ក្នុងការបញ្ឆោតសត្វល្អិត មមាចឲ្យចូលក្នុងអន្ទាក់ភ្លើងនិងស្ទង់កម្រិតប្រភពទឹកក្នុងស្រែទៀតផង។ល។

ដើម្បីឆ្លើយតបតម្រូវការទីផ្សារក៏ដូចជារកទិសដៅថ្មីដើម្បីពង្រីកសេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារ កសិករ មួយចំនួន ក្នុងនោះមានអតីតយុទ្ធជនត្រឹងវ៉ាំងដៀន នៅភូមិស្វាយលើ ឃុំលឺវង៉ីបអាញ់ ស្រុកថ្កូវបានអនុវត្តវិសោធនកម្មទម្រង់ចិញ្ចឹមជ្រូកព្រៃ។ ជំហានដំបូងបានបង្ហាញឲ្យឃើញថា ទម្រង់ចិញ្ចឹមប្រភេទសត្វនេះមិនសូវមានហានិភ័យ និងផ្ដល់លទ្ធផលសេដ្ឋកិច្ចខ្ពស់។